بهترین سازهای سنتی

بهترین سازهای سنتی ؛ سازهای سنتی تنوع بالایی دارند. از همین رو، سازهای سنتی به چند دسته تقسیم می‌شوند.

برای مثال، سازهایی که بر اساس جنس دسته بندی می‌شوند، عبارتند از: سازهای سنتی فلزی، چوبی و سفالی.

غیر از این دسته بندی، سازهای سنتی بر اساس نوع، شکل و تولید صدایی که دارند، به سه دسته زخمه‌ای، کششی و زهی – کوبشی تقسیم می‌شوند.

سپس سازهای بادی و سازهای ضربی نیز زیرمجموعه سازهای زهی – کوبشی قرار می‌گیرند.

با توجه به این موضوع، انتخاب بهترین ساز سنتی کار سخت و دشواری به نظر می‌رسد.

با این حال تصمیم داریم تا اطلاعات کاملی در خصوص انتخاب بهترین ساز سنتی به شما عزیزان ارائه بدهیم. همراه ما باشید.

بهترین ساز سنتی کدام ساز است؟

دقیقا نمی‌توانیم بگوییم که کدام یک از سازهای سنتی بعنوان بهترین و برترین ساز سنتی شناخته می‌شود.

اما آن‌چه که معلوم است، بهترین ساز سنتی برای هر فرد و هر نوازنده‌ای با معیارهای متفاوتی انتخاب می‌شود؛

به طور کامل نمی‌توان برای هر فردی با استعداد و توانایی‌هایی که دارد، یک نوع ساز سنتی را پیشنهاد داد.

به بیانی ساده، بهترین ساز سنتی بر اساس علاقه، شرایط شخصی، ویژگی‌های مکانی و قابلیت‌های خود ساز،

مشخص می‌شود که بهترین ساز سنتی برای شما چه نوعی از سازهای سنتی است.

به نواختن کدام ساز علاقه دارید؟

به جرئت می‌توان بیان کرد که بهترین ساز سنتی همان سازی است که شما در نواختن آن، استعداد و علاقه دارید.

در واقع، این طور می‌توان بیان کرد که بهترین ساز سنتی برای شما، همان سازی است که شما می‌توانید به راحتی بنوازید و از نواختن آن لذت ببرید.

شاید برای بعضی از نوازندگان سازهای سنتی، ساز سنتور یا تار و سه تار بعنوان بهترین ساز سنتی باشد و در بعضی نوازندگان دیگر نیز تنبور و قانون در جایگاه برترین سازهای سنتی برای آن‌ها باشد.

خیلی از والدین می‌خواهند دانند که برای تمرین نوازندگی فرزند‌شان، کدام ساز، بهترین ساز سنتی است تا دقیقا آموزش‌های لازم برای نواختن همان ساز را فراهم نمایند.

لازم است بگوییم که با توجه به علاقه‌ای که کودک شما در نواختن ساز سنتی دارد، بتدریج بهترین ساز سنتی برای تمرین و نواختن هم مشخص می‌شود.

علاقه و استعداد شما نقش مهمی در تعیین بهترین و مناسب ترین ساز سنتی دارد.

آن را نادیده نگیرید و تجربه خودتان را از این معیار برای مشخص کردن بهترین ساز سنتی با بخون دات کام به اشتراک بگذارید.

بهترین ساز سنتی بر اساس شرایط شخصی شما تعیین می‌شود

غیر از علاقه شخصی فرد نوازنده در نواختن ساز سنتی، شرایط شخصی از جمله شرایط کاری، زندگی و موقعیت شغلی شما، تعیین کننده بهترین ساز سنتی هستند.

تصور کنید که موقعیت شغلی شما بگونه‌ای است که دائما در حال جابه‌جایی و سفر به مناطق مختلف هستید.

مسلما باید ساز سنتی را انتخاب کنید که قابلیت حمل و نقل ساده و آسان داشته باشد و به تغییر آب و هوا حساس نباشد.

پس برای مشخص کردن بهترین ساز سنتی باید بتوانید رابطه بین شرایط شغلی خودتان و شرایط ساز خودتان پی ببرید.

دقت داشته باشید که هیچ کس مثل خودتان نمی‌تواند برای تعیین بهترین ساز سنتی نقش تاثیرگذاری داشته باشد.

شرایط مکانی هم در تعیین بهترین ساز سنتی تاثیرگذار هستند!

بعضی از افراد برای نوازندگی محیط خانه خود را انتخاب می‌نمایند.

بعضی دیگر نیز محیط کارشان را برای نواختن ساز سنتی انتخاب می‌کنند.

دقیقا این شرایط شما است که در کنار سایر عوامل برای شناخت بهترین ساز سنتی می‌توانید به آن‌ها توجه داشته باشید و به یک نتیجه مطلوب برسید.

تصور کنید در خانه آپارتمانی زندگی می‌کنید و مسلما صدای بلند سازتان، همسایه‌های دیگر را اذیت می‌کند و با اعتراض آن‌ها روبه‌رو خواهید بود!

پس خیلی منطقی است که ساز سنتی را انتخاب کنید که پر سر و صدا نباشد.

از بهترین ساز سنتی چه انتظاری دارید؟

بعضی از سازهای سنتی با مضراب نواخته می‌شوند و برخی دیگر بدون استفاده از مضراب نواخته می‌شوند.

در مثال‌های زیر سعی کردیم تا اطلاعات مختصری از کاربرد انواع سازهای سنتی به شما عزیزان بدهیم تا بتوانید بهترین ساز سنتی را انتخاب کنید و به نتیجه مطلوب خود برسید.

تار با مضراب نواخته می‌شوند و محدوده صوتی آن‌ با کوک شور است.

دوتار یک ساز زخمه‌ای است که در شمال خراسان و شهرستان‌های آن رواج بیشتری دارد.

سه تار با سازهای تار و دوتار هم خانواده است و در امروزه به تار بسیار شباهت دارد.

عود (بربت یا بربط یا رود) ساز چوبی است که با مضراب نواخته می‌شود.

شکم این ساز بسیار بزرگ است و دسته آن بسیار کوتاه می‌باشد. بم ترین صداهای ایرانی به بربت مربوط است.

تنبور ساز سنتی است که دسته بلند و کاسه‌ای گلابی شکل دارد.

کاسه این تار در گذشته یک تکه‌ای بوده است و هم اکنون نیز به تقلید از کاسه سه تار، چند تکه‌ای ساخته می‌شود.

همچنین تنبور به عنوان قدیمی ترین ساز سنتی شناخته می‌شود و برای جنبه عرفانی و مقامی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

چگور یکی از سازهای سنتی است که با مضراب نواخته می‌شود و نوازندگی با آن در بین مناطق ترک نشین ایران، بسیار متداول است.

در ساختار این ساز، یک کاسه طنینی گلابی دیده می‌شود و دسته‌ای همانند تنبور دارد.

رباب یک ساز قدیمی سنتی

رَباب هم یک ساز قدیمی است که از چهار قسمت تشکیل شده است.

شکم، سینه، دسته و سر از بخش‌های تشکیل دهنده ساز رَباب هستند.

این ساز اساسا یک ساز محلی است و نوازندگی با آن در نواحی خراسان و افغان معمول می‌باشد.

قانون هم یک ساز سنتی است که برای نواختن آن می‌بایست روی زانوها یا روی میز قرار دهید.

چنگ یا هارپ بعنوان گونه‌ای ساز زهی باستانی شناخته می‌شود و جزو مشهور ترین سازهای ایرانی دوران ایران باستان است.

شکل این ساز مثلثی است و جنس آن از چوب می‌باشد.

قیچک یک نوع ساز زهی است که دارای قدمت بسیاری در ایران است.

این ساز از لحاظ نوازندگی به ویولن‌سل نزدیک می‌باشد و این ساز اساسا یک ساز محلی است.

سنتور در مجموعه سازهای زهی قرار دارد که به شکل ذوزنقه است، سیم‌های بسیاری دارد و با دو زخمه چوبی نواخته می‌شود.

محدوده صوتی نوازندگی با سنتور یا کوک شور است.

یکی از قدیمی ترین ابزار موسیقی بشر، فلوت بوده است. نت این ساز را با نت سل می‌نویسند.

نی یا نی هفت بند یک ساز بادی بی زبانه است.

این ساز قابل کوک نیست و در هم نوازی‌ها و تک نوازی‌ها از انواع متعدد نی استفاده می‌شود.

نی انبار نیز بعنوان یکی از قدیمی ترین سازهای اصیل در بسیاری از کشورها شناخته می‌شود.

کرنا یکی از کهن ترین سازهای سنتی ایرانی است که از سه بخش اصلی تشکیل می‌شود.

گفتنی است که کرنا در هیچ یک از دسته سازهای بادی قرار نمی‌گیرد.

دوزله یکی از سازهای بادی یک زبانه است و استفاده از آن در مناطق محلی رواج بیشتری دارد.

وسعت صوتی این ساز به اندازه یک تا دو اکتاو است.

سرنا از ساز های بادی

سُرنا یک ساز بادی باستانی ایرانی است که جنس آن از چوب است و دو زبانه می‌باشد.

این ساز هم قدیمی و هم محلی است. گفتنی است که سُرنای معمولی با دهل نواخته می‌شود.

دونی یا دونلی یکی از سازهای محلی بلوچستان است و از خانواده نی‌ها می‌باشد.

دهل یک ساز کوبه‌ای است که این ساز بیشتر به همراه سُرنا در مراسم عروسی نواخته می‌شود.

تنبک هم مانند دهل یک ساز کوبه‌ای است که متعلق به غرب ایران می‌باشد.

از نظر شکل شناسی این ساز جزو طبل‌های جامی شکل است.

نقاره یک ساز ضربی است که از دو طبل تشکیل شده است.

هر دوی این طبل‌ها بوسیله یک نوازنده و به همراه دو چوب نواخته می‌شود.

سِنج از دو صفحه برنجی گرد تشکیل شده است و صدای آن، از کوبیدن هر دوی آن‌ها تولید می‌شود.

دَف یکی از سازهای کوبه‌ای در موسیقی ایرانی است و از یک حلقه چوبی تشکیل شده که یک پوست نازک بر روی آن کشیده شده است.

تولید صدا در دَف با ضربه‌های انگشت می‌باشد و نوع ایرانی آن، شبیه دایره است و صدای بم تری دارد.

کمانچه هم یکی از سازهای کششی است که ‎روی زمین یا زانوی نوازنده قرار می‌گیرد.